Είναι γνωστό ότι τόσα χρόνια σαν Έλληνες λέμε ότι φταίει κάποιος άλλος, είτε είναι πολιτικός, είτε είναι εξωτερικοί παράγοντες που μας επιβουλεύονται κτλ. Έχει γίνει πλέον τετριμμένο. Επίσης, φαίνεται με το καιρό οι νοοτροπίες να αλλάζουν και να ακούγεται, ανάμεσα στα άλλα, και το «φταίει κι ο λαός», με την έννοια ότι
- εμείς ψηφίζουμε αυτούς τους πολιτικούς
- εμείς συμμετέχουμε στα κοινά κάθε 3 χρόνια
- εμείς δεν ασκούμε κανενός είδους έλεγχο
- εμείς είμαστε οι πελάτες του πελατειακού συστήματος
- εμείς δεχόμαστε ό,τι μας επιβάλλουν
και τόσα ακόμα «ταλέντα» του Έλληνα πολίτη.
Οπότε, πρώτα ήταν:
«Φταίνε οι άλλοι»
αλλά τώρα είναι:
«Φταίνε οι άλλοι» αλλά «Φταίει κι ο λαός»
Η παρατήρηση είναι ότι ίσως πλέον ο «λαός» να έχει προσωποποιηθεί σαν κάτι έξω από τον εαυτό μας, και μας περιλαμβάνει σαν μέλη του κάπως αφηρημένα, αλλά δεν ταυτιζόμαστε με την έννοια του «λαού». Πιστεύω ότι ο «λαός» είμαι εγώ όπως και θα πρέπει «λαός» να είναι ο καθένας μας, με την ίδια λογική που ο καθένας μας είναι γυναίκα ή άντρας και ταυτίζει τον εαυτό του με το φύλο του και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ως πολυμήχανοι Έλληνες, ίσως καταφέραμε να ορίσουμε μια νέα έννοια του «λαού» ως το προσωποποιημένο σύνολο όπου ανήκουμε αναγκαστικά και με μια πολύ αφηρημένη έννοια, αλλά παράλληλα το θεωρούμε σαν ξεχωριστή ύπαρξη και ανεξάρτητη από το άτομό μας. Δηλαδή, ναι μεν ανήκουμε στο λαό, αλλά οι συλλογικές ευθύνες και οι υποχρεώσεις δεσμεύουν μόνο τον «λαό» και όχι το άτομο μας.
Τουλάχιστον, καταλαβαίνουμε σιγά σιγά ότι ευθύνες υπάρχουν και τριγύρω μας αλλά πότε, αναρωτιέμαι, θα καταλάβουμε ότι οι ευθύνες είναι πάνω μας.
Ο Μικρός Πρίγκηπας... 